Ακολουθεί ανάλυση του Pbycat
Ο μεσοπρόθεσμος αλλά υλοποιούμενος και συνεπώς άκρως ανησυχητικός σχεδιασμός του Τουρκικού Ναυτικού (TDK) προβλέπει τη δυνατότητα ταυτόχρονης ανάπτυξης, σε περισσότερα πεδία επιχειρήσεων, σύγχρονων κύριων μονάδων επιφανείας με περιορισμένες απαιτήσεις επάνδρωσης και εξοπλισμένων με προηγμένα εγχώρια συστήματα μάχης και επαρκή αριθμό όπλων.
Ο στόλος φρεγατών του TDK θα περιλαμβάνει οκτώ σύγχρονες μονάδες κλάσης Istanbul και τέσσερις πλήρως εκσυγχρονισμένες κλάσης Barbaros, όλες εξοπλισμένες με 8-16 Βλήματα Επιφανείας-Επιφανείας (SSM) Atmaca κατηγορίας βάρους και κινηματικών επιδόσεων συγκρίσιμων του RGM-84L-1 Harpoon Block II, στα οποία θα πρέπει να προστεθούν τα SSM των τεσσάρων κορβετών κλάσης Ada, των ισάριθμων Υπεράκτιων Σκαφών Περιπολίας (OPV) κλάσης Hisar κατηγορίας εκτοπίσματος κορβέτας, καθώς και όσων φρεγατών των κλάσεων Yavuz και Gabya θα έχουν παραμείνει σε υπηρεσία.
Επομένως το TDK θα αναπτύσσει τουλάχιστον 20 σύγχρονες και πρόσθετες λιγότερο σύγχρονες μονάδες επιφανείας με κατά προσέγγιση συνολικά 200-280 SSM, ανάλογα με το φόρτο μάχης των φρεγατών των κλάσεων Istanbul και Barbaros, χωρίς σε αυτά να προσμετράται ο αντίστοιχος οπλισμός των υποβρυχίων και των Ταχέων Σκαφών Επίθεσης-Βλημάτων (FAC-M) και με αποφασισμένη τη ναυπήγηση πρόσθετων μονάδων από τα τελευταία. Είναι προφανής η έμφαση του TDK στην απόκτηση του Θαλάσσιου Ελέγχου (Sea Control) στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο με την ταχεία επίτευξη ποσοτικής και ποιοτικής υπεροχής σε βάρος του ΠΝ και με την ταυτόχρονη μετάθεση της ανάπτυξης των πιο εξελιγμένων αλλά και πιο πολύπλοκων αντιτορπιλικών Πολέμου Αεράμυνας (ADW) TF-2000 για το μέλλον.
Η αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής στη θάλασσα δεν είναι εφικτή αποκλειστικά με τη ναυπήγηση επιπλέον υποβρυχίων και FAC-M για το ΠΝ ούτε με τον εξοπλισμό των τακτικών αεροσκαφών της ΠΑ με πρόσθετα Βλήματα Αέρος-Επιφανείας (ASM), καθώς όλα τα προηγούμενα δεν αποτελούν μέσα άσκησης Θαλάσσιου Ελέγχου και δε διαθέτουν δυνατότητες διεξαγωγής παρατεταμένων επιχειρήσεων (ορισμένα ιδίως υπό αντίξοες καιρικές συνθήκες), καθώς και ταυτόχρονης αντιμετώπισης απειλών στον αέρα, την επιφάνεια της θάλασσας και κάτω από αυτήν. Με αυτά τα δεδομένα η τυχόν εξάντληση του προγράμματος πρόσκτησης φρεγατών πολλαπλού ρόλου στις μόλις τρεις Φρεγάτες Άμυνας και Επέμβασης (FDI) θα αποτελεί εγκληματική επιλογή για το ΠΝ, επειδή, παρά τα προηγμένα συστήματα μάχης τους, τρία πλοία δεν μπορούν να βρίσκονται παντού ούτε να προστατεύουν όλες τις υπόλοιπες συνοδευόμενες μονάδες επιφανείας του Στόλου με τα συνολικά 96 βλήματα Aster 30 Block 1 από επιθέσεις κορεσμού με πολυάριθμα SSM και ASM.
Επιπλέον η τεχνολογική ηλικία αλλά και η πραγματική κατάσταση των συστημάτων μάχης των φρεγατών των τύπων S και MEKO 200HN του ΠΝ δεν επιτρέπουν καμία ιδιαίτερη αισιοδοξία για την απόδοσή τους σε πραγματικές συνθήκες, ενώ η λήψη απόφασης για τον Εκσυγχρονισμό Μέσης Ζωής (MLU) των τελευταίων καρκινοβατεί για περισσότερο από μία δεκαετία, η πρόσκτηση κορβετών κατηγορίας εκτοπίσματος 2.500-3.000t (η οποία είχε εισαχθεί στον αμυντικό σχεδιασμό από το παράθυρο) τελεί υπό “επανεξέταση” (ευφημισμός για την αναβολή ή και τη ματαίωση) και η πρόσκτηση μεταχειρισμένων μονάδων φαίνεται να επικεντρώνεται στα Πλοία Παράκτιας Μάχης (LCS) κλάσης Freedom του Ναυτικού των Ηνωμένων Πολιτειών (USN) χωρίς δυνατότητα Ανθυποβρυχιακού Πολέμου (ASW) πέραν αυτής του οργανικού ελικοπτέρου τους και με εξοπλισμό αεράμυνας στηριζόμενο απλώς στην εκτεταμένη εμβέλεια και την αυτόνομη καθοδήγηση του Εγγύς Οπλικού Συστήματος (CIWS) αυτοάμυνας στηριζόμενου στο Βλήμα Περιστρεφόμενης Αεροδομής (RAM) RIM-116C Block 2, πέραν των υπόλοιπων προβλημάτων τους.
Χωρίς την επέκταση του ναυπηγικού προγράμματος σε πρόσθετες σύγχρονες μονάδες επιφανείας, το ποιοτικό προβάδισμα των τριών FDI θα εξανεμιστεί και το ΠΝ θα εκτεθεί στον κίνδυνο τουλάχιστον μερικής αδυναμίας αποτελεσματικής άσκησης Θαλάσσιου Ελέγχου στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο.
