Το συμπέρασμα του Αντιστράτηγου Charles Costanza, διοικητή του V Corps, είναι σαφές και αυτοκριτικό: «Υστερούμε» στην ανάπτυξη και την ενσωμάτωση τόσο των μη επανδρωμένων αεροσυστημάτων (UAS) όσο και των μέσων αντιμετώπισής τους. Η παραδοχή έγινε δημόσια στο πάνελ του ετήσιου συμποσίου της Association of the U.S. Army (AUSA), όπου ο Costanza απάντησε ευθέως για την ανάγκη ταχείας προσαρμογής των αμερικανικών δυνάμεων στην εξέλιξη των drones. The War Zone
Η προέλευση της ανησυχίας είναι τα πεδία σύγκρουσης της τελευταίας πενταετίας: από τη μαζική χρήση «kamikaze» drones στον πόλεμο Αρμενίας–Αζερμπαϊτζάν (2020) έως την εκτεταμένη χρήση οπλισμένων και αυτοσχέδιων FPV drones στην Ουκρανία μετά το 2022. Αυτά τα περιστατικά κατέδειξαν ότι τα UAS μετασχηματίζουν ταχέως το βάθος, την εμβέλεια και τις τακτικές του σύγχρονου πεδίου μάχης, φέρνοντας νέα πρότυπα κόστους-αποτελεσματικότητας και ευελιξίας στον πόλεμο. Army Times+1
Ο Costanza επισημαίνει δύο κρίσιμα ελλείμματα: πρώτο, την αδράνεια στην ταχεία υιοθέτηση επιχειρησιακών λύσεων σε επίπεδο μικρών μονάδων —δηλαδή μετατροπή πειραματισμών σε επαναλαμβανόμενες τακτικές και εξοπλισμό που λειτουργούν σε τακτικό επίπεδο— και δεύτερο, την έλλειψη αντίστοιχης ικανότητας σε αριθμό και κλίμακα (mass & scale) για να αντιμετωπιστούν οι μαζικές απειλές UAS. Η εμπειρία από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία έδειξε ότι η καινοτομία και η ταχεία ενσωμάτωση νέων μέσων από αντιπάλους και εταίρους επιταχύνει την ανάγκη για ουσιαστική αλλαγή. The War Zone+1
Ως απάντηση στην υστέρηση, ο Costanza τόνισε το Project Flytrap: μια σειρά ασκήσεων και δοκιμών υπό την ηγεσία του V Corps στην Ευρώπη, με στόχο να δοκιμάσει, να ιεραρχήσει και να «πακετάρει» τις βέλτιστες C-UAS ικανότητες και τακτικές ώστε να γίνουν γρήγορα διαθέσιμες προς προμήθεια και ενσωμάτωση σε μονάδες. Το Project Flytrap λειτουργεί ως γέφυρα μεταξύ πεδίου (operational feedback) και διαδικασιών απόκτησης (acquisition), επιδιώκοντας να μετατρέψει την πειραματική φάση σε επαναλαμβανόμενες λύσεις πεδίου. army.mil+1
Ένα ακόμα σημείο έμφασης ήταν η συζήτηση για την ανάγκη να αποκτήσει ο αμερικανικός στρατός ικανότητες αντίστοιχες με αυτές που παρέχει το Shahed-136 — δηλαδή φθηνά, μαζικά, μακρού βεληνεκούς «kamikaze»/loitering munitions — είτε μέσω αγοράς ανάλογων συστημάτων είτε μέσω εσωτερικής ανάπτυξης. Ο Costanza αναγνώρισε ότι τέτοιες ικανότητες έχουν αλλάξει τα επιχειρησιακά δεδομένα σε σύγχρονες συγκρούσεις και γι’ αυτό πρέπει να εξεταστεί σοβαρά η υιοθέτησή τους στο χαρτοφυλάκιο δυνατοτήτων των ΗΠΑ. The War Zone
Συμπερασματικά, τα σημαντικότερα μηνύματα που πρέπει να κρατήσει η ελληνική/ευρωπαϊκή ανάλυση είναι τα εξής: πρώτον, η ταχύτητα ενσωμάτωσης τεχνολογιών και τακτικών UAS είναι αποφασιστική· δεύτερον, η κλιμάκωση (mass production & deployment) φτηνών επιθετικών UAS αλλάζει την ισορροπία κόστους-αποτελεσματικότητας στον πόλεμο· τρίτον, η προστασία των μικρών μονάδων (tactical-level C-UAS) είναι εξίσου κρίσιμη με τις μεγάλες, συστημικές λύσεις· και τέταρτον, πρακτικές όπως το Project Flytrap αποτελούν πρότυπο για το πώς οι ένοπλες δυνάμεις μπορούν να μετουσιώσουν πειραματισμό σε επιχειρησιακή ικανότητα. The War Zone+2army.mil+2
Αν θέλεις, θα μετατρέψω αυτήν την ανάλυση σε σύντομο στρατηγικό executive summary για χρήση σε ενημέρωση επιτελείου ή σε παρουσίαση PowerPoint, με ξεκάθαρες προτάσεις δράσης (π.χ. τακτικές C-UAS για επίπεδο λόχου/λόχου μάχης, προτεραιοποίηση προμηθειών, ασκήσεις τύπου Flytrap και προτάσεις για βιομηχανική παραγωγή μαζικών loitering munitions).
